Yaşamın ilk yıllarında başkalarına ihtiyaç duyarız. Önce hayatta kalabilmek, sonra var olduğunu fark ettiğimiz hayata devam edebilmek ve daha sonra da ayakta durabilmek için.
O ilk yıllardan itibaren şahit olduğumuz her durumun yankısını da taşırız içimizde. Yeri gelir dağ olur arkamızda, bazen de hep kaçmak istediğimiz olayların en keskin noktasında yakalar bizi.
Sonra bir gün yaşamın yıkıcılığı, insanın insana yaptıkları karşısında ayakta durmak zor gelir.
Yeniden ayakta durabilme gücünü önce kendimizde, sonra karşımızdakinde, çoğu zaman da bugüne kadar duyduklarımızda, bildiklerimizde aramak isteriz. En tanıdık, en kestirme yolda.
Önce hatalarımızı görürüz, öfkeyi, çaresizliği, üzüntüyü. Bunlara ne gerek var, şimdi sırası mı deriz. O yüzden de yok etmeye çalışırız. Olmasın, kalmasın, gitsin.
Halbuki yaşadıklarımızın bizi yeşertebilme gücünü de soldurabilme gücünü de bilmek iyi gelir. Ayakta kalmaya çabalarken bazen yemyeşil bir ormanın içinde dimdik bir ağaç olmaya çalışmanın, bazen de o ağaçların dibine savrulmuş bir yaprak gibi hissetmenin normal olduğunu bilmek iyi gelir.
Çünkü bile isteye yıkmak, görmezden gelmek, öteki saymak anormal olandır.
Yıkıldığımızı, zorlandığımızı, canımızın yandığını hissediyorsak eğer toparlanmak için çokça ihtimalimiz var demektir.
Şimdi yan yana durmaya, mesafeler olsa da birbirimize tutunabilmeye, dertleri paylaşmaya, acıları ilmek ilmek işlemeye, yasımızı tutmaya ihtiyacımız var.
Derinlerde taze bir kök, o kökten var olabilecek yepyeni gövdeler ve onu büyütüp, yeşertip, koruyup kollayacak heyecanla, savrulmuş her bir yaprağın kıymetini bilerek inşaa etme arzumuz tüm bu yıkıcılık karşısında hem bireysel hem de toplumsal bir duruş olacaktır belki de.
Artık güç bildiğimizin yapayalnız denemek, tek başına çırpınmak değil de uzanan eli görmek olduğunu ve o eli tutabilme cesaretini gösterebilmenin de ne denli değerli olduğunu düşünecek çokça zamanımız var.
Comments